¿son un dork ou non?

Estou procurando motivos polos que se me podería considerar dork para un concurso curioso dun blog moi interesante (recoméndovolo encarecidamente, lectores ficticios) e realmente non me lembro, pero sei que os hai.
Vou divagar un pouco, e por primeira (e posiblemente última) vez nesta bitácora vou escribir nalgo semellante ó inglés. Outro día (non) escribo sobre a miña primeira visita a Lisboa en 20 anos, na que non tiven tempo de visitar a tumba de Henry Fielding. Grrr.
Imos aló:

After much thinking i have concluded that i haven't got a chance to be considered the greatest dork in this Dorkfest. Quite the contrary... i'm not a dork! I admit there are some dork-like tendencies in me, but i am not a dork.

At an early age i noticed that i had many compulsive tendencies, and started fighting against them. So i stopped following strange patterns when walking (you know: never step on two consecutive tiles, never ever on a line dividing those tiles, etc.). Slowly i managed to stop collecting stamps but have still to stop keeping every single bus/train/metro/plan ticket.
I have also successfully stopped updating my book database (that was easy--i coudn't really understand Access and why it was supposed to be so useful) but will never delete that file. Also, i still write my name and the place and date of purchase on every book, except second-hand books, on which i never ever write. But that is really just compulsive behaviour, not real dork(i)ness.

I read with a pencil at hand to underline words and write comments (except on second-hand books, as already explained). In non-fiction books i address the author, in translations (which i avoid reading, for my own health) i adress the translator, pointing out better solutions, especially when one can see what the original text said because the translator simply copied every single word. (Enough about that.) So maybe i'm a nerd. Or more precisely i used to be a nerd that has slowly learnt to become more "normal". Evidence: i was first in my class in primary school (i even was in a "children city council" or whatever you call it). Then i started caring less and less, i still felt i must always get the best possible marks at school--i used to think that was the least i could do since my parents were supporting me. I must have been a strange child. Therefore i probably am/was a nerd. But not a dork.

More strange behaviours of mine... Despite my friends' pressure i have only read 2 1/2 Harry Potter books. First i read number 3, then number 2 and then i started listening to book number 5, but stopped it when i decided to devote sometime to finally watch Lost in it's original order. I have watched all 4 seasons but never in order. So, before i started taking those annoying tests from dharmawantsyou it seemed the right time to watch the series properly. I still think it was more amusing when i was never sure whether something was a new revelation or just that i hadn't seen the particular episode where that was already explained. Recently i discovered The Prisoner, which seems to be the perfect show for me, because there are so many "official" episode orders that you must (at least, i must) find your personal one for myself. More about TV: as a child i loved Doctor Who and Sapphire and Steel (must see that one again, i don't remember a thing about it). So maybe i'm weird, but not really a dork.

Enough about TV, let's go back to books. I am not a great reader (i never seem to find time), but i buy every single book that i know i want to read someday. I also buy dictionaries; some not exactly for work. My treasures are a Gaelga-English dictionary and the Vocabulário de Termos Técnicos in Portuguese, French and English, without date of printing but surely before 1960, therefore extremely unuseful, especially since french and portuguese are not among my working languages.
The first book-like object i remember convincing my parents to buy for me was Hägar the Horrible: The Brutish Are Coming. I was probably 8 years old, and i promised i was going to learn more English in order to read it. And i read it.
The first book proper that i read on my own, without a teacher asking me to do so, was Crónicas Marcianas.
In high school i read stuff like Crime and Punishment, and only listened to classical music.
So let's move to music. I finally started discovering good pop music at 18. Before that i just didn't like what i heard on the radio, and didn't know there was so much more. I have a strange relationship with music because it means a lot to me, but i'm completely unable to create music. My to-read list includes a treaty on counterpoint that i bought some 6 years ago. So maybe i'm a dilettante. But not a dork.

Conclusion: as my nature dictates i don't really commit to anything, that's why i'm not a dork. I simply never tryied to be cool, otherwise i would be a very cool person.
[Note: I'm pretty sure i forgot something... whatever, i'm posting this, version #7]

[Ah: i always wear different socks, i mean, of course i wouldn't try to wear the same sock on both feet, that would make me look clumsy(ier), i wear non-matching socks. That started when i realized that i lost too much of my precious time sorting socks. Now i just cannot stand wearing the same colour on both feet. But that isn't dork, is it? I know it's just a way of pretending to be cool, but still i wouldn't consider it dorky.
Oh, yesss: when i rent a DVD i always watch the film at least twice (sometimes even if i don't particularly loved the film). First i watch it in the original and then in the original with the commentary. And if it is in a language i speak, i watch it once without subtitles and then once with subtitles, just in case i missed something. Sometimes i even watch it once more (most times just bits, not the entire thing) dubbed in Spanish, just to listen to the voices and check the quality.

Sorry i'm quitting now, i won't even try to rewrite these two new paragraphs into what would be version #8]

posreflexión

Se cadra algún de vós, meus lectores ficticios, vos teredes preguntado onde me tiña metido. Pois estou de «pulsos convalecentes», así que procuro teclear o mínimo imprescindible. (Sorry polo estilo telegramático.)
Hoxe saio do meu silencio porque lin unha noticia que me chamou a atención: Un documento del FBI prueba que Estados Unidos buscó a Hitler en España.
Isto significa que inda segue polo mundo adiante a teoría de que fuxiu pra Latinoamérica. O primeiro que me veu á cabeza foi unha escena de Enredo (Soap, Dos locas familias, chámalle x) en que aparecía Hitler de camareta en Bolivia. (Sorry, non o encontro no yutiub.)
E xa que estou escribindo, aproveito pra compartir esta outra noticia, que tamén ten intríngulis:
Letizia: «¡Yo soy una princesa!»
Pagaría por ter visto a cara que puxo, jajaja.
--
Cambiando de tema... non me lembro canto tempo levaba sen ir ó facebook e encontreime con que anduveron cambiando cousas... (eso dicía a mensaxe de benvida) pero inda non vin nada diferente... ¡¡AAAhh!! vale, teño que premer na barra de enriba. Vamos ver qué fixeron estes agora...
Polo visto vai mais lento e está empeñado en que me descargue unha actualización do flax. Van aviados.

Metrópolis completa

¡Qué alegría! ¡qué alboroto! Xa a poden ir editando en DVD!!!
Aparece en Buenos Aires una versión de Metrópolis sin censurar

paredes de coura ou euroyeyé

un dilema como calquera outro
a miña última entrada deste ano (para variar) non ía ter forma nin propósito
[hai uns días estaba inspirada, o post estábame saíndo moi apañao, e o ordenata decidiu facer folga sen avisar nin nada e foi todo ó garete. no momento cabreeime e non tentei refacer o texto, e agora nin me lembro de qué ía. en fins... excusas baratas]
o propósito sustitutorio foi inspirado polo dilema do título. tranquilos, non me afecta a min, hai cousas que non cambian (eu sinceramente opto por non me mover moito pra conservar a temperatura corporal un pouquiño por debaixo do punto de ebullición)
dubido que vaia a algún festival este verao (pero debería, cantos máis anos pasen menos me vou animar a ir por fin a un festival estival) pero polo menos curioseo sobre os grupos dos carteles (respect! cada un practícache o deporte que lle parece)
The Right Ons - Do, Your Thing, Babe!

revolvendo

debe ser pra compensar polos anos de descoñecimento (ou desidia) que hoxe estou oíndo de forma compulsivo-repetitiva esta marabillosa canción:

¡quen dera poder seguir durmindo! pero xa vexetei a semana pasada... así que toca currelar («but i don't mind, i think their crazy», simplemente sublime)

insomnio, literatura e outras historias

Pra evitar o insomnio prohibírame ler de noite. E hai anos que cumplía este mandamento. Pero onte piquei. E por segunda vez na vida terminei un libro no mesmo día en que o comencei. Non sei por que fago tal cousa, non me gusta ler tan rápido, prefiro deixar os libros e retomalos máis tarde antes de terminalos. É a única forma de ler conscientemente. Agora teño que lelo de novo, grrrr. Por sorte é pequeno e divertido.
Inda que sexa o día das letras galegas e este estea en inglés, aí vos vai a recomendación: A Man Without a Country, Kurt Vonnegut. Lectura perfecta pró bus ou metro nun día de compras :)
Falando de compras: onte descubrín que non ligo pouco, o que pasa é que non tiña reparado en que o mellor lugar pra ligar é o Corte Inglés. Yes, sirrrreee! Especialmente se entras directamente a unha desas boutiques caras que teñen e compras algo (pode ser unha simple camiseta, como no meu caso). Despois só tes que perderte buceando na sección de libros e discos paseando a bolsa. E en menos de dous minutos tes a un amable e guapísimo rapaz pedíndote os datos pra facerte a tarxeta de cliente. Jejeje.

16h28
Acabo de ver que a lista de libros do fondo estaba un pouco desfasada... A ver se consigo poñer un pouco en orde a lectura (keep on dreaming...)

día de luto

Hoxe entereime dunha noticia moi desagradable: morreu Rauschenberg cando apenas o estaba descubrindo (para variar, a cultura é máis rápida ca min).
É curioso o vínculo que establecemos cos temas dos que traducimos. Por unha casualidade do mercado unha colega e mais eu traballamos cun texto sobre este artista e desde entón tropezámonos continuamente con información sobre el. Traducir unha biografía é extraño. E cando les noticias sobre esas persoas sintes un vínculo, como se realmente as coñeceses. Por iso, hoxe é día de luto.

comparando inciclopedias

Aquí buscando mierdecilla mientras hago una pausa me he encontrado con algo parecido a la frikipedia, sólo que con otro nombre, vamos:
artículo absurdo
Y he descubierto que la frikipedia no tiene artículo sobre Radiohead (iba a compararlos) y, lo infinitamente más importante, que ¡¡oh, diorr mío!! soy una «gafapasta».
Aunque no he entrado nunca a un Starbucks y la verdad no me da la gana de pertenecer a un club en el que meten a Sanchez Dragó (?). No diría que no a la compañía de Gasset Dubois, Jarvis Cocker, Brett Anderson o Cary Grant; hasta ahí, tutto bene, pero el Dragó, ¡¡¡nougüey!!!
Tendré que seguir buscando tribu urbana... o no.
[Este vai en español porque teño o pouco que queda de cerebro totalmente metido no texto en que estou, e non respondo. Sorry. E se algún lector ficticio ten queixas que pida o libro de reclamaciós. Gha.]
[16.45 GRRRRRR e ahí volve o veciño do taladro... pero non, non me vou por de mal humor. Non, non, non. Negatividade fora.]

consellos de xardinería

Toma nota Taschennibelungin:




23-4-08
A petición del público, aquí está el vídeo de la web oficial. (Dejo el otro porque me mola la imagen de los googley eyes ahí congelada, jeje). Este va más lento, pero es lo que hay. Me piro que es el día del libro, no el del vídeo :)

¡festa, festa!

Chegou por fin o paquete que esperaba hai tres meses, xa eran horas de ver o segundo disco de In Rainbows. Debo ser a única fan do planeta que inda non o oíra.
Curiosamente o disco escolleu o mellor momento pra chegar, se chega antes non tería nin atendido o traballo nin escoitado o disco en condiciós. Ademais vou seguir as instrucciós e aproveitar algún material gráfico pró taboleiro que empecei a facer onte pra poder pegar os post-its na parede (grrr, merda de parede rugosa ¡¡vaste enterar!!).
Ó final é ben certo que non hai mal que por ben non veña :)

remembering Limerick

Estamos inda en marzo e xa estou incumprindo os principios que me marquei ó comezar o ano. (Qué estraño, jaja.) A semana pasada rompín o meu propio récord de gasto na FNAC (prefiro non dicir a cifra pra non meter noxo a quen non consiga gañar eses cartos en todo un día de traballo. Si, tal foi a cifra.).
Pero estou seguindo un novo principio, similar ó que aplico ó tabaco. Non, non vou facer os meus propios discos, jajaja, senón que, en vez de tentar eliminar o vicio dunha vez, vamos racionalmente a reducilo pouco a pouco. Só vou comprar discos que hai anos que quería comprar (porque xa me estou empezando a esquecer da música, de non oíla nunca na radio, claro) e que por tanto sei que vou oír máis de 3 (ou 30) veces.
Por exemplo, hai once anos que debía ter comprado o disco K, mais eran tempos de estudante e había outras prioridades, jeje. Aquí tendes unha das miñas canciós favoritas do álbum. E co voso permiso vou fumar o primeiro pitillo do día :)


18h30
Seguín vendo vídeos e encontrei esta marabilla:

odio os taladros

Estaba aquí intentando pór en día as lecturas despois de tantos días de reclusión laboral (inda bo é que agora teño uns días de descanso, senón a este paso terminaba mal da cabeza), e encontrei esta actuación alucinante. ¿Cántas canciós hai aquí condensadas? Parece unha sinfonía. Teño que investigar a The Who.

[E precisamente agora que empezaba a disfrutar da vida volve o veciño do taladro. Pensei que xa terían terminado... xa non poden quedar baldosas por torturar nese piso, ¡¡¡que só ten un cuarto!!! En fin, teño que saír para conservar o que me queda de capacidade auditiva... A este paso vou ver todas as pelis que hai no cinema.]

un día calquera

Agora tamén xa dedican un día a calquera cousa...
Non ten gracia, xa o sei, pero pouco respeito merece o pensamento humano despois de ver que a noticia máis lida dun xornal en liña ten por título: El Frigo Pie, elegido el mejor helado de la historia.
¡Feliz día mundial do pensamento!

Historia dunha votación

Pra unha vez que nos permiten elixir abertamente o representante a Eurovisión (ou polo menos facer a preselección) e non sei a quen votar. Vamos ver o que hai por aí:
De primeiro neste momento está este elemento, Chikilicuatre, e a tentación de darlle o voto é demasiado grande. Por fin temos en España tamén o noso Dustin. ¡¡Semos europeos!!
De segundo vai algo máis digno dun voto serio, La Casa Azul, pero inda que musicalmente non están mal, esa voz faime lembrar demasiado ós Hombres G. ¡Puaj!
De terceiro xa comenza a aparecer a tralla «a la Operación Triunfo». Por encima a tal Mayte canta un trozo en inglés... send eggs. A tal Coral e a Anael son outras que tal bailan. Hai que recoñecer que teñen voz e todo iso, pero no way.
¡Ai diorrr mío! Que a este paso ó final voy acabar votando polo Chikilicuatre ese...
Teño medo coa seguinte, Mirela, ¡¡naceu en 1990!! O fin do mundo está a chegar, xa non son dos 80, pasou outra década. Pois comparada coas últimas parece polo menos que ten máis forza. «I feel stronger», tampouco sei porque non me pasou tal posibilidade pola cabeza. Uff, agora xa é moito berro de dios.
Aaarrrrgggghhh, o que faltaba: «Un olé». Qué título. Polo nome debería ser vasco (Arkaitz). É antinatural, un vasco aflamencao imitador de Ricky Martin.
Toda a miña fe queda depositada en Los Wachos estes, que porriba son de Ourense. Debería apoiar un pouco o talento local. Vamos oír... [INTERMISSION] Jajajaja, ¡¡¡a letra é o mellor!!! Esquecede o Chikilicomofose, se non encontro nada serio voto por «Wacho Wacho», sería impagable ver alguén cantando isto en eurovisión.
Moito mellor do que «La danza del amor»... teño que empezar saltar as que teñan títulos tan pouco prometedores. Vou vomitar.
Bizarre, estes polo menos parecen músicos en serio. Pero comenzan casi como a mesma meeggde. Despois xa parece algo máis arrockado, pero non, vai ser que non. Flipo, citan como influencias Keane, Depeche Mode (¡¡sacrilexio!!), U2, Colplay [sic.], Nirvana, Him, The Rasmus, Rem, Police, Green Day, Inme, Three Days Grace, Incubus, Panic! at the disco, Jimmy eat world. Só vexo un pouco de The Rasmus, pero esa voz é horrible. (Bueno, horrible, horrible, non. É cuestión de gustos.)
Ufff, non sei por qué sinto a obriga de emitir un voto para sentirme con dereito a criticar o resultado. Se non escollo algo despois non podo dicir que sempre mandan o mesmo lixo a Eurovisión... pero a cousa está difícil.
E empeoramos, os seguintes son directamente unha mestura de merengue con regué e con todo tipo de son latino habido e por haber. Polo menos non son imitación, de verdad son latinos. Por un lado sería gracioso que un colectivo inmigrante fose representar España, cando nunca se permiteu as «minorías» (quere dicir, o que non sexa Madridcentrismo).
Agora tempos uns clasificados como «pop punk / powerpop», Lalaloveyou (é o nome do grupo, a canción é Sabesquetequiero). Si, powerpop, non cabe duda, é algo así como Fresones Rebeldes ou similar. O concepto de punk que circula por España paréceme preocupante... cuando menos.
E sigue La Prohibida con «One Way Interrail». Si, lin ben. «Electronica / techno / pop». Pola maquillaxe da foto faime lembrar Flashdance. Vaia, non saliu a canción candidata, senón a seguinte, Flash. ¡¡Esta voz parece de home!! Pois non parece travesti. Sexa como sexa, oír isto nunha discoteca sería unha bendición. Sorprendentemente ata pagaría por este disco. Pero agora que oín a tal «One Way Interrail», non lle chega nin ós calcañares. Qué lástima, tería votado pola tal Prohibida.
En fin, sigamos... Ozono3. Serios, si, pero demasiado. Pase que volvan os 80, pero non o pseudoheavy de pacotilla.
Mellor deixo de repasar a lista un a un... Vou comenzar a saltar polos nomes ó chou, é imposible oír todos. Pero por outro lado, para votar en consciencia teño que oílos todos... Mmmmm, vou ter que facerme un plan para escoitar unha cantidade diaria e tomar notas. A votación termina o 25... quere dicir que 5 días, con oír uns 16 por día aínda teño tempo.
Veña, imos aló. Cambio de sistema. Vou ir facendo unha lista pra non me esquecer dos que xa oín.
62 No brain detected -NO
69 La terremoto de Alcorcón -SÍ!!!
Pero ¿que vexo? ¡¡Los Petersellers no posto 85!! Tería máis gracia oílos tocar no escenario «Una Thurman me toca la banana» ou «Mazinger Z»... pero o jare jare crisna crisna con yodel, «estados unidos los jeques reunidos en el monopoly» jajaja, tampouco é tan mala opción. Toma ataque contra a música comercial. Isto si é espíritu punk. Defínense como «rock / tropical / minimalist». «No me habéis matado por que soy un semidiós», jajaja. Creo que xa me decidín.
85 Los Petersellers -SÍ
¡Viva o voto inútil!
Como entrenamento para as elecciós xerais non foi tan malo. O que me lembra que onte recibín a miña primeira carta do Zapatero desta campaña. Vou ver qué me promete e despois descansar un pouco pra prepararme pró eclipse. (Se é que se ve desde aquí...)

[Ordiá: 124 La década prodigiosa. ¡Quen ía pensar que inda existisen!]

arte, lingua e loitas co(ntra )a tecnoloxía

Descubrimentos do día:
1.º Encontraron os frescos románicos máis antigos de Galiza.
Haberá que esperar a que os restauren en condiciós pra ir a Foz a velos. (Pero se hai que esperar a que a Xunta invista... xa podo ir nunha viaxe do Inserso.)
2.º Isto xa non debía ser un descubrimento, pero son unha pobre ilusa: Cando o ordenador di que unha «operación» vai durar uns segundos, sempre é mellor ir preparando un cafeciño.
O meu antivirus primeiro obrígame a pagar 52 euros pra despois darme o susto de dicirme que para poder actualizar a suscripción teño que o desinstalar e volver instalar, pró que preciso do CD de instalación que non teño porque, sorpresa, nunca o tiven, porque o programa viña preinstalado de fábrica. ¡¡¡Grrr!!! Pero non hai problema, tamén hai a posibilidade de descargar o programa de internet e reinstalalo. Total (tempos aproximados): 5 minutos na compra, 15 minutos tentando actualizar a licencia, 45 minutos de descarga do programa, 20 de instalación (o que inclúe unha reiniciación do ordenador, un escaneo completo e dúas conexiós a internet, vaitisaberporqué). Pero por fin teño antivirus por un ano máis. Que será o tempo que necesitarei para familiarizarme co diseño, completamente novo. Grrrr. E outra cousa: ¿por qué si antes estaba tan ben protexido o meu ordenador agora teño unha barra máis, co antiphishing (whatever that means), na parte derriba do Mozilla? ademáis ver todo o tempo ese cadrado verde estame sacando de quicio.
(En fin, que teño un novo espía oficial moi sofisticado, nunha versión máis actual que supostamente está en español segundo os datos da miña inscripción pero que só está en inglés, coa consecuencia de que é mellor que non preste nunca o ordenador a ninguén da miña familia, non sexa que digan «yes» ó que non deben.)
3.º En Angola falan galego.
Non hai dúvida. Estiven vendo un documental sobre a participación de Cuba na independencia de Angola (mentres se descargaba o puto do antivirus, obviously) e non falaban nada parecido ós portugueses... ¡entendíalles absolutamente todo! Vocalizan perfectamente, e incluso as consonantes (por exemplo as eses) soaban moito máis familiares.
Vamos, que se teño que emigrar a Angola se cadra ata me comprenden un pouquiño.
--
Update:
Xa van 700 detidos nos disturbios de Panamá. O que me parece máis gracioso de todo isto é que eu me teña que enterar polos xornais... miña nai nunca me fala das cousas importantes.

de políticos e de esquiar (?)

¡¡¡¡¡AAAAAARRRRRRGGGGGGHHHHHH!!!!!
Can't believe it. Que noxo. Agora resulta que os diputados autoconcédense unha indemnización en caso de NON ser elixidos nas próximas elecciós xerais. Manda carallo. E non vai ser unha cantidade simbólica (ou se cadra no caso deles si o é): a media que van recibir de indemnización é de ¡¡28.000 euros!!
Está visto que os que non nos metemos na política somos idiotas integrais. Burros e apaleados. E nin sequera nos serve de consolo ter a conciencia tranquila, porque duvido moito que estes individuos sintan remorso algún por roubarnos e vivir a vida enteira sen saber o que é traballar.
A segunda noticia máis rara do día (e esta si non hai dúvida de que saiu hoxe no xornal) é que abriran unha estación de esquí en Fröttmaning. Isto quere dicir que os muniqueses agora só teñen que viaxar 15 minutos en metro para poder ir esquiar. Ayóugena.
En fin, como non son política, nin vivo en Múnich, nin sei esquiar... adeus, mellor volvo ó traballo. Qué remedio me queda.

non volvo beber xamais

...inda que penso que a culpa do malestar de hoxe é do tabaco. A cabeza non me doe nadiña. Pero non podo levantarme... non quero volver entrar na sala. Non teño forzas para recoller. Só sinto sede, moita sede... e unha lixeira fotofobia.
Recetas Mileuristas
Estes recomendan unha sopa prá resaca. Se cadra outro día fágolles caso, pero hoxe voume dedicar mellor ó zume de laranxa.

memphis blues again

Estou desquiciada, non sei por qué me pasou pola cabeza invitar xente á miña casa. ¡Se sempre está inhabitable! ¿Haberá pinchos e bebida suficiente? ¿ou sobrará todo? Isto de nin xiquera saber cantos veñen é «do piorío». Grrrr, non se poden facer planes nunca, pero se se fan debe ser con tempo. (Por qué sempre digo estas frases tan bonitas se ¡¡non me escoito nin a min mesma!!)
En fin, publico a nota seguinte, pero ainda falta a foto, terá que esperar a que consiga comunicar ordenador e teléfono (a tecnoloxía ganou esta batalla, a guerra xa veremos como queda).

5-2-08
Seis días no Carballiño e outra vez na dúvida. Os primeiros cinco foron tranquilos e parecían afianzarme na idea de que fago moi ben en seguir en Gaia. Pero así de vengativos son os lugares que abandonamos: Cando máis decidido estás a piráreste tens que redescubrir algo que parecías ter esquecido pra sempre. Pode ser un banco dun rincón dun parque, pode ser unha súbita proliferación de especímenes interesantes ou volver ver unha persoa coa que compartes unha especie de corrente de incomunicación común... as opciós son múltiples, a vinganza é sempre dolorosa.
Non me apetecía participar no entroido. Nunca fun moito de disfrazarme e, ante todo, necesitaba descanso, así que non saín practicamente da casa. Foron uns días de relax total, sen discutir por nada cos vellos; en resumo, idílicos. Ata que chegou o luns e fun a un concerto n'A Bodega (si, as vilas pequenas é o que teñen, de vez en cando hai sorpresas destas). E lembrei que a pesar das apariencias hai certas cousas interesantes na miña vila. Hai certo movimento.
Aquí vos deixo a cutrefoto que conseguín facer co móvil. O grupo chámase Mississippi Blues Explosion. Lamento non vos poder ofrecer máis información; por máis que busquei non encontrei ningunha web dedicada a eles (polo visto nin xiquera teñen Myspace. Como non sei se este anonimato é parte dunha estratexia de marketing prefiro non citar nomes ;D.)

chapuzas

Curioso concurso da Voz de Galicia en que os lectores enviaron fotografías das mellores (ou, mellor dito, peores) chapuzas do ano.
Esta non é necesariamente a mellor, pero tiña que escollela por ser de preto da miña aldea. Conste que nunca vin ese sinal de tráfico. A foto é dun tal Andrés López Pérez. Tamén pra que conste.

¿¿por que!!

¿Por que por moitos años que teñamos os nosos pais nos siguen tratando coma nenos?
Hoxe, de maneira excepcional, fun ó cinema con unha amiga e ó saírmos tiña 13 chamadas perdidas de miña nai no teléfono. (Sempre o poño en silencio, en lugar de apagalo, para que non lle saian grabaciós extrañas en idiomas que non comprende. Que porriba de non poder falar comigo ten que pagar pola chamada. Palabras textuais. ¿Para que quererá os cartos? Se cadra sin sabelo vou ter unha herdanza interesante co que forra miña nai en teléfono por me ter discretamente feito sentir a obrigación de non activar nunca o buzón de voz.)
Inmediatamente enviei unha mensaxe ó meu irmao, que a estas horas se cadra inda non durmía. E vai e inmediatamente chámame miña nai botándome en cara que estaba moi preocupada. Para variar.
Hai anos que lle expliquei que non atender o móvil non significa que estexa morta. Pode ser que estexa no metro, no cinema, nunha festa... ¿Que idade teño que ter para que lle entre na cabeza que cabe a remota posibilidade de eu ter vida propia?
(Btw, Atonement non é tan boa como prometía. Se cadra o libro é mellor, vai ti saber. E o disco de Tone, o primeiro que se pode baixar daquela web danesa sobre a que escribín hai uns días, parece interesante. Teño que oílo máis veces con calma.)

unha confirmación máis

¡¡¡Non estou tola, non estou tola, non estou tola!!! Aí di ben clariño na parte inferior esquerda: "música interpretada por Marlango".
Se cadra tamén aquí o anuncio dicia iso, pero co meu crappy TV dificilmente o ía ver.

Urlyd

Qué sorpresa ó ler no xornal que existe unha discográfica que funciona con Creative Commons. Aquí tendes o enlace, queridos lectores ficticios, por se queredes oír música nova, de gratis e legalmente. Incluso podedes inscribirvos na súa lista de correo e ¡avísanvos eles cando estexa disponible unha descarga nova!
Urlyd
The world is slowly improving, after all!

esperando o correo que nunca chega

hai que ir sobrevivindo cos vídeos.
unha pra quen tiña morriña das guitarras e outra pra quen quera sinxelamente rir un chisco.

minicoche barato

un coche por 1700 euros, si señores leron ben, claro que é todo de plástico... non sei se resistirá un choque nin qué velocidade alcanza, pero polo menos servirá para desplazarse, espero

Un coche que vale lo mismo que un DVD

ola dousmiloito

Perdonade o abandono, queridos lectores ficticios. Estiven un pouco incomunicada do mundo internetoidal.
Por fin de volta en casa. Pensaba estar un mes cos vellos, pero dúas semanas coa fámili son máis que suficientes. ¡¡Ata tiña saudades do traballo!! Xa non teño paciencia pra oír comentarios retrógrados a diario.
O bo de ir á vila foi ver as amigas que a pesar da distancia o siguen sendo na esencia.
Tamén agradezo moito ós reis os novos zapatos que me trouxeron. Sobre todo visto que a caixa do disco de Radiohead inda non chegou. Grrrr.
Alá todo sigue igual, todos siguen na mesma pero mudando pouco a pouco... E se os meus pais comprendesen que eu vivise na miña propia casa se cadra podería vivir alí. Ó fin e o cabo gústame moito o parque forestal e os bares non están mal, jeje. Pero tal como son os vellos de asfixiantes, toca seguir na emigración.
En fin, a comenzar en serio coa nova vida :D