¿Por que por moitos años que teñamos os nosos pais nos siguen tratando coma nenos?
Hoxe, de maneira excepcional, fun ó cinema con unha amiga e ó saírmos tiña 13 chamadas perdidas de miña nai no teléfono. (Sempre o poño en silencio, en lugar de apagalo, para que non lle saian grabaciós extrañas en idiomas que non comprende. Que porriba de non poder falar comigo ten que pagar pola chamada. Palabras textuais. ¿Para que quererá os cartos? Se cadra sin sabelo vou ter unha herdanza interesante co que forra miña nai en teléfono por me ter discretamente feito sentir a obrigación de non activar nunca o buzón de voz.)
Inmediatamente enviei unha mensaxe ó meu irmao, que a estas horas se cadra inda non durmía. E vai e inmediatamente chámame miña nai botándome en cara que estaba moi preocupada. Para variar.
Hai anos que lle expliquei que non atender o móvil non significa que estexa morta. Pode ser que estexa no metro, no cinema, nunha festa... ¿Que idade teño que ter para que lle entre na cabeza que cabe a remota posibilidade de eu ter vida propia?
(Btw, Atonement non é tan boa como prometía. Se cadra o libro é mellor, vai ti saber. E o disco de Tone, o primeiro que se pode baixar daquela web danesa sobre a que escribín hai uns días, parece interesante. Teño que oílo máis veces con calma.)
