insomnio, literatura e outras historias

Pra evitar o insomnio prohibírame ler de noite. E hai anos que cumplía este mandamento. Pero onte piquei. E por segunda vez na vida terminei un libro no mesmo día en que o comencei. Non sei por que fago tal cousa, non me gusta ler tan rápido, prefiro deixar os libros e retomalos máis tarde antes de terminalos. É a única forma de ler conscientemente. Agora teño que lelo de novo, grrrr. Por sorte é pequeno e divertido.
Inda que sexa o día das letras galegas e este estea en inglés, aí vos vai a recomendación: A Man Without a Country, Kurt Vonnegut. Lectura perfecta pró bus ou metro nun día de compras :)
Falando de compras: onte descubrín que non ligo pouco, o que pasa é que non tiña reparado en que o mellor lugar pra ligar é o Corte Inglés. Yes, sirrrreee! Especialmente se entras directamente a unha desas boutiques caras que teñen e compras algo (pode ser unha simple camiseta, como no meu caso). Despois só tes que perderte buceando na sección de libros e discos paseando a bolsa. E en menos de dous minutos tes a un amable e guapísimo rapaz pedíndote os datos pra facerte a tarxeta de cliente. Jejeje.

16h28
Acabo de ver que a lista de libros do fondo estaba un pouco desfasada... A ver se consigo poñer un pouco en orde a lectura (keep on dreaming...)

día de luto

Hoxe entereime dunha noticia moi desagradable: morreu Rauschenberg cando apenas o estaba descubrindo (para variar, a cultura é máis rápida ca min).
É curioso o vínculo que establecemos cos temas dos que traducimos. Por unha casualidade do mercado unha colega e mais eu traballamos cun texto sobre este artista e desde entón tropezámonos continuamente con información sobre el. Traducir unha biografía é extraño. E cando les noticias sobre esas persoas sintes un vínculo, como se realmente as coñeceses. Por iso, hoxe é día de luto.

comparando inciclopedias

Aquí buscando mierdecilla mientras hago una pausa me he encontrado con algo parecido a la frikipedia, sólo que con otro nombre, vamos:
artículo absurdo
Y he descubierto que la frikipedia no tiene artículo sobre Radiohead (iba a compararlos) y, lo infinitamente más importante, que ¡¡oh, diorr mío!! soy una «gafapasta».
Aunque no he entrado nunca a un Starbucks y la verdad no me da la gana de pertenecer a un club en el que meten a Sanchez Dragó (?). No diría que no a la compañía de Gasset Dubois, Jarvis Cocker, Brett Anderson o Cary Grant; hasta ahí, tutto bene, pero el Dragó, ¡¡¡nougüey!!!
Tendré que seguir buscando tribu urbana... o no.
[Este vai en español porque teño o pouco que queda de cerebro totalmente metido no texto en que estou, e non respondo. Sorry. E se algún lector ficticio ten queixas que pida o libro de reclamaciós. Gha.]
[16.45 GRRRRRR e ahí volve o veciño do taladro... pero non, non me vou por de mal humor. Non, non, non. Negatividade fora.]