(per)versiós 2

Sonata apócrifa de Beethoven interpretada por Dudley Moore, si, ese Dudley Moore.
Simplemente alucinante.

a ver onde vai parar isto...

A votación no congreso sobre o invento do canon indiscriminado é xa esta semana.
Eu xa asinei a petición de todos contra el canon, que afirma o respeto ós dereitos de autor mais non á xestión en nome dos autores por certas entidades privadas de actividades un pouquiño sospeitosas dun canon imposto sobre todo aquilo que se poda usar para copiar a obra dun autor, ordenadores e impresoras incluidos.
Vamos que eu teño que pagar un imposto a unha entidade privada (?!) para poder realizar o meu traballo. O gracioso é que hai aprox. 4 anos fun á delegación da SGAE en Ourense pra preguntar se eran eles os que rexistraban as traduciós de programas de televisión e nin sequera me souberon informar de nada. Parecían non saber que os traductores tamén teñen unha pequena porcentaxe de participación na autoría dunha obra.
En fin, que viva a liberdade e a anarquía, e se un autor non quere cobrar pola sua obra debería ter garantizado o dereito de que ninguén máis vaia cobrar por el. Parece de lóxica, digo eu desde a miña ignorancia.

ó final a televisión vai ter algo bo

Serie árabe triunfa en el prime-time de Israel

Dubido moito que isto vaia provocar unha revolución pacifista, pero se cadra ata axuda un pouco. Se quedan persoas capaces de ver o conflicto con humor sempre é un punto de partida, ¿non?

libertad, libertad

Non se aplica exactamente ó meu caso, porque fun eu quen se despideu, mais despois de máis de un mes cantando mentalmente «Veo una vida nueva y tú no estás en ella, veo mi vida llena y tú no estás en ella» tiña que incluir este clásico no blog. Hai que ver cómo nos domina a televisión, por moito que escapemos dela.

E xa postos aquí vai outro. Quen xa viviu ese momento de que te chamen «señora» por primeira vez comprenderá...

hoxe deume por marlango

Xuraría que oín a voz da Watling no anuncio do Corte Inglés ("these are a few of my favorite things"). Claro que tamén poden ser figuraciós miñas. Levo unhas horas facendo zapping por ver se o voltan pór, mais non hai sorte.
Anyway, aquí van un par de canciós de Marlango, porque si (perdón pola falta de calidade do "It's All Right", non conseguín encontrar outro en mellor estado).



--
E pra os demais obsesos das versiós, a normal e a "velvet version" do "It's All Right":

resoluciós

Nunca pensei facer unha lista de resoluciós, pero... nunca sabe un ó que vai chegar :D
Vou pór isto aquí só por lembrarme deste trascendental momento dentro dun tempo, cando xa a rutina me teña atrapado de novo.

Resoluciós pra unha nova vida (lista non exhaustiva):

1. Simplificar. Isto inclúe: botar moita tralla ó lixo, limpar a casa, etc. (O que leva a volver a pegar nas paredes as postais e o mapa que foron caindo durante os últimos meses. E a sacar o lixo da casa antes de xuntar 3 bolsas de cada tipo de residuos. O que realmente ten máis que ver co punto seguinte.)

2. Organizar. O que significa non deixar tarefas penduradas (z. B. facer facturas inmediatamente despois de enviar un traballo, non acumular roupa suxa polo chao, non deixar libros a medio ler... O que me leva ó seguinte punto.).

3. Non comprar máis libros mentres non termine de ler polo menos 4 dos que xa teño en casa. (O que non é esaxerado se temos en conta que segundo a última contaxe, feita hai 2 minutos, nesta casa hai 74 libros que inda non li. Polo menos 7 deles comenzados e abandonados por falta de tempo ou por ter decidido terminar outro nese momento. Case podíamos incluir este punto no anterior, "organizar", ou incluso no primeiro, "simplificar". O que me fai lembrar que teño que tentar simplificar e organizar a miña forma de escribir, xa que coa de pensar está visto que non hai maneira.)

4. Non comprar máis discos mentres non teña oídos, e con isto quero dicir oír a conciencia, os que adquirín nos últimos anos. Ou sen conciencia, que teño o do Budokan de Bob Dylan sen oír nin unha soa vez. (Claro que xa o oíra antes. É imposible oír demasiados discos, mais son a proba vivinte de que se poden comprar demasiados discos.)

5. Comprar roupa nova, en lugar de libros ou discos, que non teño nada que sirva para ver. Teño que facer o esforzo de ir ó centro comercial e probar roupa. Como sexa, teño que conseguir aturar unha tarde de compras. ¡Forza, Maruxa, ti podes!

6. Dar unha voltiña o ordenador, which means eliminar moita cousa, organizar o que quede e por último desfragmentar.

7. Non deixar o televisor aceso cando evidentemente non me interesa o que están botando. Mellor é apagalo e erguerse do sofá... por exemplo pra tocar algo no piano, oír música... ou pra ler algún deses 74 libros. (Non importa cantas veces repita a cifra, inda non o consigo crer. ¿Como carallo se acumulan 74 libros sen ler?! E non contei os de consulta nin os de poesía, polo seu carácter de lectura fragmentaria.)

8. Conseguir dalgún xeito ter tempo para saír de casa cos poucos amigos que tan difícilmente teño empezado a encontrar. Non lles dedico o tempo que merecen. Mea culpa.

9. O que me recorda: manter o contacto con os amigos que están lonxe. Só son precisos uns 15 minutos por semana e todos contentos.

10. Conseguir dalgún xeito ter tempo para cociñar como me gusta, con tempo. (Se cadra sería útil unificar este punto co número 8, invitando os amigos a cear en casa. Por aquilo da falta de tempo.)

11. Fumar menos e conseguir dalgún xeito ter tempo para camiñar aprox. unha hora por día (cousa que moi posiblemente me levaría a novamente fumar menos, como antes, cando andaba máis. Tamén podía axudar aprender a liar tabaco dunha vez por todas.). Isto faime lembrar: vaciar o cinseiro antes de que rebose e non acumular caixas de tabaco vacías xunto ó mesmo.

12. Dedicarme á tradución dese libro que teño aí desde hai 3 anos.

Mmmmmm, ben visto vou comenzar a aplicar estes principios e refacer esta lista.


Resoluciós pra unha nova vida:

1. Simplificar e organizar pra ter máis tempo libre.
2. Usar o tempo libre naquilo que realmente quero facer: estar cos amigos, ler, oír música, camiñar, tocar o piano, ir ó cine, etc. etc.

O que significa que todo se resume a simplificar.

Fin de semana libre, ¡por fin!

Día bastante produtivo o de hoxe.
Non se pode clasificar como moi produtivo porque non practiquei nada no piano (aínda, queda moita noite de insomnio por diante, intúo. Ou se cadra non.). Pero por fin me dediquei a unha tradución por elección propia. Cousa que hai sete anos que non facía.
Antes de empezar co proxecto do libro que teño aí aparcado desde hai 3 anos (e que non sei se vou facer algún día), decidín volver á tradución literaria pouco a pouco. Despois de tantos parafusos xa teño o xeito bastante perdido; nos últimos anos só traducín catro minicontiños.
Por iso, para empezar con algo pequeno, escollín un poema de Erich Kästner que descubrín a semana pasada. Non, non vai rimar, non. Vai ser en prosa. Non hai que esaxerar. Quen non naceu poeta non ten nada que facer. Quen se mete a tradutor é porque non naceu escritor... pero busca unha maneira de ir practicando ;)
En fin, que foi un día máis ou menos bo. Xa teño o primeiro borrador. Se cadra mañá o publico. Xa veremos. Se cadra mellor espero a telo máis acabado. Inda que iso posiblemente non pase nunca, porque para estar satisfeita tería que ser rimado e ritmado. Anyway, xa se verá.
Agora déixovos con unha canción que me fartou un pouco no seu momento. Pero ó pasar máis de seis meses sen oíla parece que se volveu mellor, jeje.

(Jajajaja, y entre las sugerencias siguientes viene el Scary Mary, :D)
---
1h35 Última adición de hoxe ó blog. Un descubrimento máis: